Spireality
De rand van de matrix, even een glimp van een andere realiteit.
Het leven kent een andere realiteit. Een realiteit waar zoveel mensen bang voor gemaakt worden, maar die juist het leven zo boeiend maakt. Waar werkelijke vrijheid is. Daar wil ik altijd met mijn blogs liefdevol op attenderen. Zo ook dit verhaal.
Een aantal weken geleden zijn we naar mevrouw Fluitekruidje geweest. Een fotografe, die ook deze keer weer een prachtige foto serie van ons gemaakt heeft. Het was een rit van 2 uur naar Balkbrug. Ruimschoots op tijd op weg gegaan, voelde ik een enorme tijdsdruk om op tijd te komen. Michael had de dag daarvoor zijn portable dvd-speler bij het nieuwe gastgezin laten staan. Het ophalen gaf mij een onverklaarbare stress. Ik foeterde mijn zoon uit. Die het, zoals gewoonlijk, weer laconiek van zijn schouders liet afglijden. Nog steeds alle tijd van de wereld reden we naar Balkbrug. Bij het eerste benzinestation op de A27 wilde ik een flesje water uit de achterbak halen. Daar stond een jonge Française te wachten op een lift. Op mijn aanbieding om mee te rijden ging ze graag in.
Ze deed me denken aan mijzelf, toen ik ook door Europa liftte. Nu ik zo terugkeek besefte ik, dat ik in die tijd heel erg op vlucht was voor mijzelf. En dat liften, een gevoel van vrijheid gaf. Er waren kortdurende contacten in de intieme omgeving van een auto. Ik vroeg niet de naam van de rijder en ik hoefde ook niet mijn naam te geven. Dit was een soort ongeschreven wet die bij het liften hoorde. De gesprekken konden behoorlijk intiem zijn, maar bleven aan de andere kant heel anoniem.
Ik vroeg haar wat haar eindbestemming was en of zij op een spirituele queeste was. De eerste stop was bij vrienden in Groningen voor de nacht. En de uiteindelijke bestemming was Zweden. Ze beaamde dat zij min of meer op haar eigen spirituele zoektocht was. Ik vertelde haar een van mijn verhalen, hoe ik door “toevallige ontmoetingen” veel antwoorden op levensvragen gevonden had. Even iets. Ik ben geen multitasker. En prompt miste ik de afslag naar Zwolle en moest ik over de A1 een behoorlijke omweg maken. Ik vroeg aan haar of zij van mijn zoon een aantal aanwijzingen wilde ontvangen over haar levenspad. En op het laatste tankstation voor Zwolle hebben we ruime tijd genomen om mijn zoon zijn verhaal te laten doen. “You are going to help children in warzones” Do not think of actual war, but children, who face violence in domestic situations” Dat was de belangrijkste boodschap, die mijn zoon haar gaf. De intimiteit werd weer verbroken, nadat ik haar haar rugzak gaf en onze wegen weer scheidden. Ik voelde aan alles dat deze ontmoeting moest plaats vinden. Het gevoel dat ik op tijd moest zijn was helemaal verdwenen. Ik wist dat ik te laat zou komen op de afspraak van Eva (mevrouw Fluitekruidje). Maar het was niet belangrijk meer.
Het was weer een heerlijke ontmoeting met Eva. Haar bijzondere energie zet altijd alles in een prachtig daglicht. Alleen mijn zoon wilde niet meewerken. Mensen, die ervaring hebben met Downers, weten dat ze behoorlijk koppig kunnen zijn. Ik had namelijk bedacht, dat de fotosessie helemaal om hem zou draaien. De dag ervoor had ik speciaal nieuwe kleren bij de Bijenkorf gekocht, zijn haren en nagels geknipt en zijn baard geschoren. Met heel veel moeite zijn er een paar foto’s met hem alleen gemaakt. Er bleef dus een zee van tijd over om foto’s samen en van mij te maken. Op een zeker moment ging hij op een stoel in de hoek zitten en had iets aan Eva te vertellen. Ik zag de tranen achter haar ogen prikken, terwijl zij haar werk deed. Alles leefde, die middag. De kleuren, de woorden, de emoties, het vloeide over op het palet dat leven heet.
Op de terugweg voelde ik dat het al die tijd de bedoeling van mijn zoon was geweest, dat deze fotosessie om mij zou draaien. Dit vertelde hij mij: Ik ben vanaf gisteren enorm gegroeid. Ik heb gezien wie ik was 12 jaar geleden en wie ik nu ben. Ik heb het mogen zien door de ogen van Eva. En Eva kan heel goed kijken. Ik ben zo blij mam hoe ik gegroeid ben en ik snap nu ook dat alles wat er nu gaat gebeuren alleen maar een gevolg is van deze ontwikkeling. Dank je wel voor alle mogelijkheden, die je mij de afgelopen jaren gegeven hebt. Dank je wel voor jouw onmogelijk gedrag, omdat het mij heeft laten zien waar de mensheid staat. Dank je wel voor jouw liefde voor de enorme zee van liefde voor mij. Jouw verlangen om mij een plek op aarde te geven is bijzonder en daar mag ik als kind alleen maar dankbaar voor zijn. Dank je wel voor alles wat je tot nu toe voor mij gedaan hebt.
Mijn zoon zijn wereld draait om emoties en de liefde voor het leven. En wanneer wij onszelf toestaan om elke emotie in volle omvang tot ons te nemen, dan vallen de tralies van de matrix weg en kunnen ontmoetingen plaatsvinden gepland en ongepland.
